Vandaag eerste week 'rust'
Afgelopen 11 weken zijn we iedere donderdagochtend met gemengde gevoelens naar Leuven gereden.
De ene ochtend ging het super goed, de andere dan weer met pijn in het hart en de nodige tranen. Ties kan ooit heel goedgezind zijn s'morgens en dan waren wij dat ook :o)
Je leert jezelf kennen in zulke situatie en wat werkelijk belangrijk is! Maar vooral besef je dat het leven te kort is voor wrange gevoelens..
Proberen het beste te maken van ieder moment! En toch is het iedereen gepermiteerd om te klagen over kleinigheden, waarom?? Omdat dat het leven wat normaal maakt??!!
We hebben veel sterkte en kracht gehaald uit de vele mooie woorden van de mensen rondom ons, dikke knuffel aan iedereen van ons 4'tjes
Ziek zijn is geen pretje
heel de familie krijgt een deuk
ook al ben je maar een kleuter
behandeld worden is nooit leuk
Je bent vaak van huis weg
mama en zus zie je dan niet veel
papa slaapt dan wel bij je
maar verstopt slechts die krop in zijn keel
Dan zie je andere kinderen
samen op die ene weg; vooruit
en je denkt ; als zij dat kunnen
geraken wij hier ook uit
Muziek tussen de spijlen van je bed
koffie, speciaal voor papa gezet
aan lieve handen en gezichten nooit te kort
ik weet het nu zeker
engelen dragen een witte schort
als mijn kussen zo groot als mijn dankbaarheid zou zijn
waren jullie wangen allemaal te klein
voor m'n lieve hubby & super zoon..
liefs mama
prachtig !!
BeantwoordenVerwijderen