Mijn zoon

Mijn lieve zoon,

morgen rijden we voor een laatste keer op om je ‘medicijn’ te halen.

En iedere keer weer ga je mee zonder slag of stoot, gewoonweg indrukwekkend.

Dat die dag morgen is, geeft me gisteren al een krop in de keel, en bijhorende tranen.

We hebben onze goeie momenten gehad, en zeker ook onze slechte. 

Gelukkig waren de goede momenten in overvloed, die me letterlijk staande hielden.

Als ik nu terugkijk naar de laatste 18 maanden, sta ik met mijn mond open over hoe jij dit doorstaan hebt.  Je bent de moedigste kerel die ik ken, ook al besef je het zelf nog niet.

Al zoveel meegemaakt te hebben op jouw leeftijd, daar zet ik mijn petje voor af.

Vele kunnen hieruit nog veel leren.

Je mag gerust weten dat wanneer je moest wenen, dat je je zo slecht voelde, en ik er helemaal niets aan kon doen, mijn hart iedere keer brak en de moed me kilometers diep wegzakte.

Normaal is het de taak van ons als ouder, om de kinderen te dragen in tijde van moeilijkheden.

Wel man,            JIJ hebt ons allemaal gedragen, om hier door te raken.

Ik heb misschien wel 5 jaar van m’n leven verloren door zorgen,  maar die heb ik graag afgegeven als dat er voor zorgt dat jij daarvoor gezond mag blijven.

Superman, Batman, spiderman,… wat een bende watjes vergeleken met jou. Vanaf morgen ben jij MIJN ultieme superheld, en het is de grootste eer dat ik jouw papa mag zijn.

En later, als je oud genoeg bent om dit allemaal te begrijpen, dan zal je nog meer beseffen hoeveel je voor me betekend en hoeveel ik van je hou.

Ik hoef geen ‘dankjewel’ ‘merci’, nooit niet…

Een knuffeltje van jouw armen, en een kus van je mondje is meer dan voldoende.

Op naar een volgend begin

Papa.